Brussel/Parijs

Zo’n maand lang studeren eist toch wel z’n tol. Terwijl iedereen op zijn laatste krachten probeert de laatste examens met een voldoende af te ronden, wordt hoopvol vooruit gekeken naar de week vakantie die ons erna gegund is. Althans, dat denk ik dan. Ik heb altijd al een probleem gehad in het moment te blijven: ik ben nog niet klaar met leuke activiteit A, of ik zit met mijn hoofd al bij leuke activiteit B.

Niet dat ik het hier alweer zat ben. Integendeel, elke dag zit nog altijd vol verassingen. Het blijft toch een apart volkje, die Belgen. Bij mijn job (een van de weinige woorden waar de Belgen leentjebuur spelen bij de Engelsen, en niet wij) hebben we een huiszwerver. Hoewel het een aardige man is, is hij toch een beetje de touch met de werkelijkheid verloren. Hoewel hij dondersgoed weet dat Nederland boven België ligt, denkt hij altijd dat ik ontzettend ver verwijderd ben van huis: och ja, Amsterdam, kon ik daar maar heen! Maar dan moeten we vliegen!

Als ik hem vertel dat het ook prima met trein of bus te doen is, kijkt hij me toch een beetje gek aan. Dat duurt te lang, vind hij. Het argument van de tergende security op het vliegveld heb ik maar even achterwege gelaten. Misschien is dat de reden dat hij nu zo ver van de realiteit afzit: mensen nemen de moeite niet meer om hem anders te vertellen. Dat Nederlanders geen ‘asjemenou’ zeggen, heb ik hem ook nog niet verteld (waarom Vlamingen dit toch altijd denken is me overigens een raadsel).

In een bui van insomnia zit ik nu, terwijl mijn aantekeningen voor het aankomende economietentamen nog om me heen liggen, alweer te dromen over die mooie periode na de examens. Volgende week rond deze tijd zit ik in Parijs. En we gaan liften. Als groot fan van low-budget reizen is dat sowieso al iets wat ik op het verlanglijstje had staan. Samen met CouchSurfing maakt het de cirkel eigenlijk compleet: reizen, mensen ontmoeten, en geen extra kosten. Het geluk wil dat we zelfs in Parijs een host hebben gevonden die ons onderdak wil verschaffen voor een paar dagen, iets wat niet niks is in zo'n West-Europese metropool. Hoewel het in de Balkan stikt van de westerlingen die hun liefde voor de streek dolgraag met je willen delen en je dus maar al te graag te gast hebben, is het aan deze kant van het continent nog altijd kommer en kwel. Maar wij hebben beet!

Spannend is het wel. Hoe veel verhalen ik ook lees van doorgewinterde lifters over hoe makkelijk (én veilig) het is, ik heb nog steeds visioenen waar we tot in den treure bij de oprit naar de snelweg in Leuven zijn. In onze hand een verregend bordje: Brussel/Parijs.