crisis

Het is heet in Athene. Ik ben sowieso al niet zo'n fan van enorm heet weer, maar in een grote stad lijkt het extra erg. Nadat we een hele dag de stad hebben doorkruist, voel ik me dan ook alsof ik elk moment verschrompelt ter aarde kan storten. Als een soort rozijntje. Na de zoveelste sight met opgravingen, keramiek en vooral geen schaduw ga ik dan ook écht opzoek naar een plekje uit de zon. Terwijl we aan alle kanten bestormd worden door mensen die ons per se mee willen nemen naar het leukste terras, begint een olijke griek zijn terras aan te prijzen: hij beweert precies te weten wat ik nodig heb. Daarmee bedoelt hij een tafeltje recht voor de giga ventilator. Hij heeft gelijk. Terwijl ik me nestel op het terras, stoot Jorien me aan. “God, moet je die kerel zien lopen daar, zingend en dansend, die zit echt in zijn eigen wereld!”. Ze had gelijk, hij komt echter zingend en dansend onze kant op, en loopt het café achter ons in.

Twee minuten later staat hij echter naast ons. “Girls, welcome to the sunny Greece! How are you?” - terwijl we ons verbazen over de vriendelijkheid van deze random local, gaat hij ongestoord verder met zijn verhaal. Hij heeft wat wiet, en wil dit oproken naast de Acropolis. Of we toevallig zin hebben om mee te gaan. Toch wel wat onthutst stamelen we dat we nog maar even bij de ventilator blijven. De jongen wenst ons een fijne dag en danst al zingend richting de metro naar het Parthenon.

Die avond hebben we afgesproken met Aggelos, een jongen die ik in 2007 in Amsterdam heb ontmoet. Samen wandelen we wat door de stad en gaan hier en daar wat barretjes in. Het leuke aan op stap gaan met een echte local is dat je zoveel plaatsen ziet die je normaal nooit zou zien, met als hoogtepunt een soort binnentuin die helemaal omgebouwd is tot café. Nadat we een plekje hebben gevonden om wat te gaan eten, legt hij ons uit hoe het eigenlijk werkt in Griekenland. Volgens hem is uit eten gaan in Griekenland een dure grap, aangezien men meestal de hele menukaart besteld. Dit zien we ook om ons heen gebeuren: met grote groepen eet men onhandig van piepkleine, bomvolle tafeltjes. Tot ergernis van de ober zijn wij er echter nog niet uit wat we willen, in plaats van het hele menu kiezen we daarom maar wat Griekse classics, op aanraden van onze persoonlijke gids.

Na het eten slenteren we nog wat door de stad, voor we de cafés induiken zouden we nog een korte tour door Athene doen. Niets is echter minder waar. Uren lopen we nog door het nachtelijke Athene, om uiteindelijk te eindigen op de berg waar men, aldus de legende, jaren geleden ooit begonnen is met de directe democratie. Terwijl hier duizenden jaren terug mannen samen kwamen om over het lot van hun stad te beslissen, zat nu de jeugd hier te drinken en gitaar te spelen. Aan de voet van het Acropolis, met prachtig uitzicht over de stad.

Aan het einde van de nacht duiken we uitgeput ons bed in. Hoewel we ons voorgenomen hadden eens op tijd op te staan en wat actie te ondernemen, spenderen we de hele ochtend in dromenland. Erna slenteren we wat door de stad. Tegen de avond pikt Aggelos ons op met de auto en rijden we naar de zee voor een drankje. Hoewel de binnenstad van Athene alles heeft wat een metropool nodig heeft (stof, smog en Chinatown), is het aan de zee heerlijk toeven. Vanuit een luie zetel een beetje staren naar de plezierbootjes, er zal geen betere manier zijn om het jachtige leven van de hoofdstad te ontvluchten.

Alles is er luxe en chique, de crisis lijkt hier vooralsnog niet doorgedrongen. Voor een simpel drankje betaal je al gauw een eurootje of zes, zeven: geen verwaarloosbare bedragen dus. De crisis ís er echter wel, en de verbitterdheid is soms ook wel te merken. Voor de grap zei ik dat we maar geluk hadden dat we niet Duits waren, omdat iemand ons dan wellicht eens een goeie mep zou kunnen verkopen. Aggelos geeft me echter gelijk: Duitsers worden op het moment erger gehaat dan de Turken. Over het meeste zijn we het echter wel eens. Ze weten dondersgoed dat het lang verkeerd is gelopen en dat hervormingen en besparingen noodzakelijk zijn. De manier waarop deze echter worden afgewenteld naar de Griekse Henk's en Ingrid's alleen niet. Ik neem nog maar een slokje van mijn peperdure smoothie – de lokale economie dient immers gestimuleerd te worden.

'T is echter wel te merken. Plannen gemaakt voor de crisis worden ineens on hold gezet. De economie wordt compleet lamgelegd, overal loop je tegen half voltooide bouwwerken en renovaties aan, die ogenschijnlijk al maanden stil liggen. Later lopen we weer terug naar ons hostel in de ghetto van Athene. Het stratensysteem van Athene is echter compleet surrealistisch, dus de kaart wordt er weer bij gepakt. Vanaf de overkant worden we toegeroepen door een olijke verkoper. Girls! Welcome to Greece! What's the problem? In Greece, there are no problems! – ik denk dat dit, hoewel misschien toch niet helemaal waarheidsgetrouw, een goede instelling is voor de straatverkoper die zijn handel ineen ziet storten.

Brussel - Athene

Inmiddels is het alweer twee dagen geleden dat ik met Jorien op het vliegtuig naar Athene stapte. Vanaf daar zou er een nieuw -kort- avontuur beginnen. We hebben één van de laatste vluchten vanaf Brussel naar Athene, met een geplande vertrektijd van kwart voor tien 's avonds. Hier komt echter niet heel veel val terecht, want het regent pijpenstelen. Terwijl Jorien en ik ons zetelen in een vliegtuig tot de nok toe gevuld met Griekse zakenlui, wordt de vertrektijd een paar keer wat uitgesteld. Uiteindelijk gaan we dan toch echt! Wij zijn zo blij als kinderen, de zakenmensen die hoopte op een powernap iets minder. Twee blonde meiskes die de hele vlucht door lopen te tetteren, daar hebben ze vast niet op zitten wachten.

Ik had eigenlijk stiekem al ingecalculeerd dat het een 'rough night' zou worden, we landde uiteindelijk om half drie 's nachts lokale tijd, bovendien is het met de Griekse bussen is het sinds de crisis maar afwachten of ze wel rijden en er geen wilde staking aan de gang is. Als we echter de luchthaven uitlopen, kunnen we meteen de juiste nachtbus inrollen. Ook vanaf daar lopen we meteen de juiste straat in – het lijkt toch echt allemaal iets te voorspoedig te gaan. Uiteindelijk krijg ik gelijk, en verdwalen we. Tot drie keer toe passeren we politie, die ons uiteindelijk maar groet. Op een hoekje staan ze op de wacht, voor het gemak hebben ze er maar wat meubeltjes neergezet en zitten ze souvlaki te eten. Na het zoveelste verkeerde louche steegje ingewandeld te zijn, ga ik het maar vragen. Op een holletje ga ik met backpack het steegje uit. Ik hoor Jorien volgen, tot ze een soort slide van het heuveltje maakt. Door haar geschreeuw kijk ik om, en zie ik haar full-frontal op straat liggen, bezweken onder het gewicht van haar backpack. “Gadverdamme, ik ben uitgegleden in de hondenkak!” - het is moeilijk om niet te lachen. Daar lig je dan, in een semi-ghetto in athene, plat op straat. Jorien kon er toen niet om lachen. Nu gelukkig wel.

Na de aanwijzingen van de barman komen we in meer en meer afgelegen straatjes. Gelukkig vinden we het uiteindelijk en worden we door de receptionist met open armen ontvangen. Eindelijk zijn we er! We liggen in verschillende kamers, maar veel maakt het niet uit. Inmiddels is het half 5 en wil ik alleen nog maar slapen. Ik kleed me stilletjes om, om de kamergenoten niet wakker te maken. Om half één word ik weer wakker en zit één van mijn kamergenoten -mét blonde pruik!- naast mijn bed te frummelen met een Atheense simkaart en heel luid in het Duits te telefoneren. Naar dat ze haar gesprek beëindigd heeft, richt ze zich tot mij. In tegenstelling tot het meer gangbare “Good morning, how are you?” maakt ze haar beklag. Ik ben niet helemaal fris en had bij aankomst moeten douchen. Dat ik vier uur met mijn backpack heb rondgezworven en pas om half 5 op plaats van bestemming was, was geen gegronde reden om het douchen tot na de nachtrust uit te stellen. Toen ik zei dat ik het niet normaal vond om om vijf uur 's ochtends uitgebreid te gaan staan douchen in een ensuite dorm, was ze het er niet mee eens. Ik zag het als een verloren zaak en heb me nog eens omgedraaid.