Brussel - Athene

Inmiddels is het alweer twee dagen geleden dat ik met Jorien op het vliegtuig naar Athene stapte. Vanaf daar zou er een nieuw -kort- avontuur beginnen. We hebben één van de laatste vluchten vanaf Brussel naar Athene, met een geplande vertrektijd van kwart voor tien 's avonds. Hier komt echter niet heel veel val terecht, want het regent pijpenstelen. Terwijl Jorien en ik ons zetelen in een vliegtuig tot de nok toe gevuld met Griekse zakenlui, wordt de vertrektijd een paar keer wat uitgesteld. Uiteindelijk gaan we dan toch echt! Wij zijn zo blij als kinderen, de zakenmensen die hoopte op een powernap iets minder. Twee blonde meiskes die de hele vlucht door lopen te tetteren, daar hebben ze vast niet op zitten wachten.

Ik had eigenlijk stiekem al ingecalculeerd dat het een 'rough night' zou worden, we landde uiteindelijk om half drie 's nachts lokale tijd, bovendien is het met de Griekse bussen is het sinds de crisis maar afwachten of ze wel rijden en er geen wilde staking aan de gang is. Als we echter de luchthaven uitlopen, kunnen we meteen de juiste nachtbus inrollen. Ook vanaf daar lopen we meteen de juiste straat in – het lijkt toch echt allemaal iets te voorspoedig te gaan. Uiteindelijk krijg ik gelijk, en verdwalen we. Tot drie keer toe passeren we politie, die ons uiteindelijk maar groet. Op een hoekje staan ze op de wacht, voor het gemak hebben ze er maar wat meubeltjes neergezet en zitten ze souvlaki te eten. Na het zoveelste verkeerde louche steegje ingewandeld te zijn, ga ik het maar vragen. Op een holletje ga ik met backpack het steegje uit. Ik hoor Jorien volgen, tot ze een soort slide van het heuveltje maakt. Door haar geschreeuw kijk ik om, en zie ik haar full-frontal op straat liggen, bezweken onder het gewicht van haar backpack. “Gadverdamme, ik ben uitgegleden in de hondenkak!” - het is moeilijk om niet te lachen. Daar lig je dan, in een semi-ghetto in athene, plat op straat. Jorien kon er toen niet om lachen. Nu gelukkig wel.

Na de aanwijzingen van de barman komen we in meer en meer afgelegen straatjes. Gelukkig vinden we het uiteindelijk en worden we door de receptionist met open armen ontvangen. Eindelijk zijn we er! We liggen in verschillende kamers, maar veel maakt het niet uit. Inmiddels is het half 5 en wil ik alleen nog maar slapen. Ik kleed me stilletjes om, om de kamergenoten niet wakker te maken. Om half één word ik weer wakker en zit één van mijn kamergenoten -mét blonde pruik!- naast mijn bed te frummelen met een Atheense simkaart en heel luid in het Duits te telefoneren. Naar dat ze haar gesprek beëindigd heeft, richt ze zich tot mij. In tegenstelling tot het meer gangbare “Good morning, how are you?” maakt ze haar beklag. Ik ben niet helemaal fris en had bij aankomst moeten douchen. Dat ik vier uur met mijn backpack heb rondgezworven en pas om half 5 op plaats van bestemming was, was geen gegronde reden om het douchen tot na de nachtrust uit te stellen. Toen ik zei dat ik het niet normaal vond om om vijf uur 's ochtends uitgebreid te gaan staan douchen in een ensuite dorm, was ze het er niet mee eens. Ik zag het als een verloren zaak en heb me nog eens omgedraaid.