catsitting in Parijs

Ik ben weer in Parijs. Het studentenleven in Leuven kon een welkome pauze gebruiken – ikzelf kon wel een goede dosis concentratie en focus gebruiken. Aan het begin van dit schooljaar was ik nog bang niet te kunnen aarden: misschien zou ik met geen van mijn klasgenoten overweg kunnen en zou Leuven niks voor mij zijn. Nu ik deze zorg kwijt ben, ben ik een andere rijker. Hoe ga ik me ooit lang genoeg tot blokken aan kunnen zetten om de examens door te komen met dit nieuwe sociale leven? Toen mijn tante me vroeg of ik een weekje in haar studio in Parijs wilde vertoeven en de kat gezelschap te houden, wist ik meteen dat dit mijn kans was. Ik zou me een week lang isoleren van alles wat een afleiding zou kunnen zijn, en zou me storten op het achterstallige werk wat nog verzet zou moeten worden.

Als ik vanochtend in de metro op weg ben naar een rustig plekje voor studiegerelateerde activiteiten, valt het licht uit en blijven we plots stilstaan. Ondergronds. Uit één van de speakers klinkt wat gekraak waar, aan de geërgerde reacties te horen, sommige mensen wat informatie uit weten te halen. Hoewel ik hiervan toch lichtelijk van mijn apropos raakte, concludeerde ik dat zolang men nog rustig scheldend in de stoel bleef zitten, er voor mij ook geen reden tot paniek zou zijn. Het was snikheet. De man naast me had het duidelijk moeilijk en richtte wat bozen woorden ter hemel (of richting een van de speakers – dat kan ook). De hoogbejaarde vrouw tegenover me wierp ook wat boze blikken de metro door. Zo bleven we allemaal twintig minuten voor ons uit kijken in de metro verlicht door het fletse licht van de noodlampjes. Met zwaar gezoem springt het licht weer aan en komt het voertuig weer in beweging.

Later gebeurt me hetzelfde. Ik zit op de metro, met een klap komt hij tot stilstand. Plots zit er zit een Afrikaanse dame bij mij op schoot die van alles in het Frans begint te mompelen en snel de benen neemt. Voor een stad met één van de best functionerende metronetwerken zie ik toch nog een hoop malaise! Tot nu toe valt het me alleszins mee. Ik ken inderdaad helemaal niemand in Parijs, dus buiten een groot aantal pagina's schoolwerk per dag kan ik me helemaal laten meesleuren met één van mijn favoriete activiteiten: mensen kijken. Vanmorgen miste ik mijn metrohalte omdat ik zo bezig was de forenzen te bestuderen. Niet dat dat een probleem is, aangezien ik toch geen concrete plannen heb. Koffie, mijn handboek economie en een uitzicht op de straat is vooralsnog alles wat ik nodig heb.