Ik zit op de grond. Met om me heen stapels, nee bérgen kleren. Hoe heeft het zo ver kunnen komen? Ik neem mezelf al maanden voor nu toch echt 'travelling light' onder de knie te krijgen (dat ik bijna wekelijks 'praktische' shorts en jurkjes kocht 'omdat ze zo lekker zijn voor de zomer', heeft hier natuurlijk niks mee te maken). Toch loopt het nu alweer finaal mis: de backpackende man heeft het toch maar veel makkelijker. Mistroostig kijk ik uit het raam en stel ik het probleem maar weer een dag uit, nu ga ik liever even op de bank liggen en niks doen. Ik kom er wel.
Kritisch zit ik aan tafel en kijk ik twee hopen kleding: wat handig zou zijn om mee te nemen (een hoge stapel) en wat ik eigen wíl meenemen, ook al is het niet praktisch (een nog veel hogere stapel). Een uur, twee koppen thee en een gigantisch aantal zuchten en steunen zijn beide stapels aanzienlijk lager. Belangrijkste beslissing blijft: gaat het gele gestippelde jurkje wel of niet mee? Je zou denken dat pakken voor twee maanden meer om het lijf had, maar dit is nu toch echt de belangrijkste beslissing die genomen moet worden.
Nu begint het toch langzaamaan echt te kriebelen - ik zie mensen voor het laatst, emotioneel afscheid, beloof te schrijven... Hoewel ik niet snel bang te krijgen ben moet ik toegeven dat ik het stiekem toch wel eng vind. Over een kleine week vlieg ik naar Boekarest, Roemenië, waar alles begint, 2 maanden hoef ik niet te denken aan werk, school, het schoonmaken van de woonkamer of wat dan ook. Ik kijk er nu al naar uit om uren achtereen in een of ander exotisch oord boeken te verslinden en mensen te kijken, steden te ontdekken en alles lekker rustig aan te doen, want ik hoef helemaal níks. Even alles aan me laten voorbij gaan, en toch heel veel dingen zien en beleven.
Bijkomend is het verplicht "voor het laatst iets doen met mensen", de komende week heb ik bijna elke avond plannen, toch nog even snel iets doen met die collega/vriend/kennis voor ik twee maanden uit het land ben, want Facebooken of WhatsAppen is natuurlijk niet hetzelfde als samen heel veel drinken en met grote moeite veilig thuis aankomen.
Ook nu zit ik weer opgedoft op bed - klaar om de nacht in te gaan. Nog een weekje, dan ben ik van al deze plichtplegingen af. Al deze mensen die leuke dingen willen doen voor ik op vakantie ga, mijn leven is zo ontzettend zwaar...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten