Inmiddels zitten we alweer in de bus naar Zagreb. Om Sarajevo nog wat beter te zien, hebben we een 'free tour' gedaan. Het concept is vast bekend: de prijs van de tour bepaal je zelf. Natuurlijk is dit ideaal voor reizigers op budget, enig minpuntje is dat het meestal een beetje flauw wordt: aan de lopende band worden er standaard grapjes gemaakt. De reisgids moet zichzelf natuurlijk verkopen! Onze reisgids had dat concept nog niet helemaal begrepen. Op zich wel verfrissend. Twee uur lang kregen we voor onze kiezen hoe het allemaal zat: Sarajevo is de meest tolerante stad op aarde (zoals elke zichzelf respecterende stad zichzelf noemt) en Serven zijn fascisten. Goed om te weten.
We banjerden door Sarajevo: het centrum is klein dus geen deel blijft verborgen. Ook de moskee gingen we in. Hoewel ik heel degelijk was gekleed, kreeg ik toch het vriendelijke verzoek mijn jas dicht te ritsen, terwijl de dame voor mij in hotpants wel gewoon door mocht lopen. Mooi is dat! Een belevenis was het wel, ik was namelijk nog nooit binnen in een moskee geweest. Toen we het daadwerkelijke gebouw betraden, moest ook het haar bedekt worden. Marlous had een foeilelijke lila-witte sjaal op haar hoofd, en ik een zwart doek. Als ware pro's binden we ze om.
Hoewel ik niet gelovig ben, vind ik het toch altijd prachtig. Het kan mij niet te gek: orthodoxe Kathedralen, synagogen, moskees, ik vind het allemaal prachtig. Onze leider laat het ons allemaal zien. Hier en daar ontstaat wat stress, want door zijn top-tot-teen kaki outfit raken we hem nog wel eens kwijt tegen de zandkleurige achtergrond die het oude centrum van Sarajevo heet. Maar hij weet ons min of meer allemaal in het gareel te houden.
Later is het weer tijd voor eten en drankjes. Écht lang houden we het niet vol, het was best een vermoeiende dag. Rond half één kruipen we ons bed zo stilletjes mogelijk in, er slaapt namelijk al iemand. Degene die na ons binnenkomen denken er echter anders over: om half twee gaat het licht aan en moeten er nog twee tassen volledig uit- en weer ingepakt worden. Chagrijnig draai ik rondjes in mijn bed. Mensen die zich niet kunnen aanpassen, moeten lekker een kamer voor zichzelf alleen nemen. Ik krijg een beetje last van opgekropte frustraties, en een avond later moet een Duits meisje het ook ontgelden. Terwijl wij om een uur of twaalf weer ons bed in gingen, in verband met de vroege bus de dag erna, moest wéér om half twee het licht aan omdat er een toilettas gezocht moest worden. Bits bijt ik vanuit mijn bed: mag dat licht nou álsjeblieft úit? Het is bijna twee uur! Ik nam mezelf voor de volgende ochtend om half acht heel luid mijn tas in te gaan pakken.
*****
Als we aankomen in Zagreb is het een emotioneel wederzien. Met zowel Dino en de stad. We worden in de auto gezet en naar zijn vakantiehuisje gereden: zijn appartement is namelijk niet zo groot. Zijn ouders zijn wel -voor Kroatische begrippen- welvarend, dus er zijn twee (!) vakantiehuisjes. Ééntje net buiten Zagreb op een berg, eentje aan de kust. Aangezien zijn vader politicus was, bevind het vakantiehuisje zich op de zogenoemde 'government hill': de berg met het mooiste uitzicht van Zagreb. Zo mooi dat er niet gebouwd mag worden. Maar voor prominente politici wordt natuurlijk een uitzondering gemaakt! Mij hoor je daar niet over klagen. Het is een pittoreske vakantie villa met uitzicht over de hele stad, en helemaal voor Marlous en mij! Nadat we een tijdje sprakeloos hebben staan uitkijken over de stad, is het tijd voor eten.
Dino neemt ons mee naar de campus: er zal vandaag gegeten worden in de menza. Er gaat een wereld voor me open, ik ken dit helemaal niet van Amsterdam. Het is een complete woonwijk met alleen maar studenten, winkels voor studenten en dus een hele grote eetzaal. We gaan in de rij staan voor de gaarkeuken en ik waan me in communistisch Zagreb. Borden worden volgeladen: meer dan eens zie ik mensen met twee complete maaltijden. Ik waag me aan het enige vegetarische menu (een dubieus gefrituurde kaasburger met erwtjes) en een zielig bordje sla. En wat yoghurtdrank. Het desert bevind zich één verdieping hoger: ijskoffie en een taartje. Na het eten gaan we even wat drinken bij een vriend van Dino. Op ons verzoek is de Kroatische specialiteit, honingrakia, ingekocht. We begeven ons naar het mooie communistische flatje van Matija. Matija glundert: hij is dol op Nederland. We hebben immers legale softdrugs. Hij vraagt of we wel eens Surinamers of Antillianen zien. Wij antwoorden dat dit wel eens voorgekomen is. Na een turbulente avond (één van de vier katten probeerde te ontsnappen via het raam, vier hoog) halen we Dino's vriendinnetje Nikolina op en gaan weer naar het huisje op de heuvel. Het uitzicht bij nacht is werkelijk betoverend: in een dal ligt de verlichte stad Zagreb. We zijn echter uitgeput en duiken ons bed in. Morgen wacht ons immer een Zagrebtour à la Dino.
Na de tour van de stad (en een emotioneel wederzien met de H&M, een keten die ik in Bulgarije, Macedonië, Albanië, Montenegro én Bosnië heb gemist) laat hij ons ook iets buiten Zagreb zien, een stadje bekend om de middeleeuwse huisjes, de promenade en -aldus Dino het belangrijkste- Kremšnit. Dino bestelt drie Kremsnitten en een stukje sachertorte. Want die is hier echt heel lekker. Nadat we ons te goed hebben gedaan aan de taart maakt hij een universeel handgebaar: nog een rondje. “Ik heb er nog drie besteld!” ja, natuurlijk vriend. Niet veel later zet het kremšnitvrouwtje inderdaad nog drie kremšnitten voor ons neer. We kijken hem verbijsterd aan. Dino begint zelfverzekerd te eten.
Na een heerlijk zelfgemaakt maal (natuurlijk door Dino's moeder, want Dino kookt niet) gaan we Zagreb in. We belanden in een brouwerij. Nu was dit iets wat ik kende van Sofia: enorme hoeveelheden bier voor een zacht prijsje. We gaan voor een soort met een 'caramel-achtige' afdronk. We zijn hard bezig de halve liter weg te tanken, tot het gebaar weer tevoorschijn komt: hoewel we amper de helft ophebben, komt er nog een tweede halve liter op tafel. 'De Heks' wordt het genoemd. Het sterkste én lekkerste bier van Zagreb. We wagen een poging, maar tegen sluitingstijd is nog lang niet alles op. We slingeren we weer naar buiten, de auto in.
Op zondag hebben we tijd alleen, want tussen alle bedrijven door moet Dino ook nog een tentamen leren voor maandag. We besluiten het museum van moderne kunst aan te doen. Een verhitte discussie laaide de avond ervoor al op. Iedereen was het ermee eens dat we erheen moesten, de reden was alleen nog niet unaniem besloten. Terwijl Nikolina blij was eindelijk mensen tegen te komen die wat om kunst gaven, waren Dino en zijn vriend Ivor lyrisch over het grootste kunstwerk van allemaal. De glijbaan van de bovenste verdieping naar beneden. We hebben de glijbaan geprobeerd, en Marlous kon bijna afgevoerd worden. Betraand van vreugde kwam ze de buis uitgegleden, en praten was nog lang onmogelijk.
's Avonds moest Dino werken in Mocvara, de club waar we elkaar twee jaar eerder ontmoet hebben. Vandaag was er echter geen dansavond, maar Japanse punk-rock. Hij is degene die de club moet openen, dus vanaf zeven uur zitten we verplicht tijd te doden op een bankje. Hij zoekt wat kussens bij elkaar en we doen een poging een tukje te doen: geheel onmogelijk gemaakt door de soundcheck van de Kroatische rockabillyband. Terwijl wij liggen te soezen hurkt een man naast ons neer en begint te brabbelen. Hoewel meestal “I'm Sorry?” er wel voor zorgt dat ze doorhebben dat ik de taal niet spreek, was dit niet het geval. Weer Kroatisch geratel. “Eh, sorry, maar, ik spreek geen Kroatisch” “Ah. Jullie moeten een kaartje kopen. Twintig euro.” we kijken elkaar verstoord aan, gelukkig roept iemand anders dat we bij 'die Duspara' horen. De man zegt niks meer en loopt weg. Daarna is alles geregeld.
“Je krijgt zoveel je wil. Er wordt alleen niet gemixt!” was zijn motto. Maar hij wou ons liever àlles laten proeven. Terwijl GuitarWolf de Japanse punkrock ter gehore bracht, ontstond er op de bar een bonte collectie van drankjes in alle formaten en kleuren. De Japanse punkrock kon ik steeds meer waarderen. “Goh, ben je hier voor de bar of voor de band?!” vraagt een man me ontdaan. Ik antwoord dat ik er meer voor de barmàn ben. Hij wenst me succes, blijkbaar is Dino gewild. Als alles is schoongemaakt en afgesloten, worden we weer naar ons hutje op de berg gebracht. Het was een jolige boel. Wij duiken ons bed in, en Dino de boeken. Om vijf uur wordt er op onze deur geklopt. Dino is kapot, duwt me opzij en valt inslaap. Daar liggen we dan met z'n drieën. De ochtend erna gaat het niet van harte. We pakken onze tas in en vertrekken naar de trein. File, daar hadden we echter niet op gerekend. De trein missen we. We kopen ontbijt en gaan in een park liggen, terwijl Dino een examen maakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten