Skopje is best leuk. Ik wist van tevoren niet goed wat ik me erbij moest voorstellen, een middelgrote stad van een land dat zelfs over de naam van het land compromissen moest sluiten. Maar de hoofdstad van de Voormalige Joegoslavische Republiek Macedonië is leuk. In 1963 is de stad grotendeels verwoest door een aardbeving, zover ik weet de enige écht verwoestende aardbeving in Europa. Maar ik ben ook niet zo thuis in Europese aardbevingen, dus eigenlijk weet ik het niet. Het hostel is ook leuk. Er is een uitgebreide 'staff' om het ons naar de zin te maken, allemaal échte Macedoniërs. Bij een van hen heeft mijn lichtblonde haar (door de zon is het bijna wit) vast wat losgemaakt, want zodra ik mijn laptop pak om mijn mail te checken snelt hij naar me toe om te vragen of ik toevallig vrienden wil worden op Facebook. Dit waren de eerste woorden die hij tegen me sprak. Ik moest er kostelijk om lachen, stiekem ging ik ervan uit dat het een grapje was. Niets blijkt minder waar en de jongen druipt teleurgesteld af. Oeps.
Het hostel is vrij klein, en ingericht met vrijwel antieke meubels. Het ontbijt is top, aan die Oost-Europese kazen kan ik wel wennen. En gelukkig hebben ze ook een toaster. Iets wat dat verschrikkele hostelbrood kan opkalefateren tot iets wat met het juiste beleg nog wel binnen te houden is. En 's avonds is er een gratis Macedonische maaltijd, een soort aardappelgroentensoep. Het is, natuurlijk, verschrikkelijk lekker. Écht, als ik ergens aan kan wennen, is het balkaneten. Ik snap niet waarom mensen altijd zeggen dat je het hier als vegetariër zo moeilijk hebt, het wemelt van de bladerdeegsnacks met respectievelijk kaas en spinazie en de salades met verse kaas zijn geweldig. Ook at ik laatst aardappeltaart. En gevulde aubergine. Mij hoor je niet klagen.
Één van de gasten in het hostel vraagt me wat mijn volgende bestemming is. Oh Tirana, daar is hij al meerdere malen geweest. Er zijn in Tirana twee respectabele hostels, Hostel Albania en Albania Backpackers. Volgens de gast zijn ze allebei prima, hoewel hij bij Hostel Albania op de zwarte lijst staat. Nadat ik hem vroeg wat hij uitgevreten heeft om op de 'zwarte lijst' van een hostel te belanden (want die zijn meestal toch wel relaxed in de omgang), volgt een vaag antwoord. Hij deed iets wat eigenlijk niet kon, maar hij moest het doen. Ok. Ik ga vol vertrouwen naar Hostel Albania.
Natuurlijk reis ik weer met de late bus. De optie voor vertrek was zes uur 's ochtends, of zeven uur 's avonds. Aangezien ik een fikse uitslaapsessie in de planning had staan, werd het toch echt de avondbus. Ik calculeerde zo'n vijf uur in voor de reis, dat zou aankomst bij middernacht betekenen. Is best te doen. Toch vroeg ik het nog even aan de man van de zwarte lijst, voor de zekerheid. “Oh, Tirana, dat duurt zo'n acht uur! Tenzij je pech hebt.” Oh? Nou ja. Ik kijk dus wéér uit naar een aankomsttijd van een uur of drie. Ik ben benieuwd of de Albanische taxichauffeurs me ook zo goed gezind zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten