Jellyfisch

Gister kwam ik aan in Constanta. Een hele verademing na de großstadt die Bucharest heet, het is namelijk een klein stadje aan de zee. Als ik de binnenplaats oploop zitten hier 3 mensen, waarvan één de hosteleigenaar en twee backpackers waaraan ik vrijwel direct word voorgesteld. Ze gaan naar het strand. Ik gooi snel mijn tas in de aan mij toegewezen kamer en kleed me om. Eindelijk, zee! Het was er prachtig; ik heb nog nooit zo'n mooie kust gezien, het was tussen het centrum en het gebied met alle resorts in. Bijna geen zandstrand, bijna geen mensen, alleen een paar zigeuners.

Nadien ga ik pizza eten met de twee backpackers in een fancy restaurant. Voor Roemeense begrippen duur, een pizza is bijna vier euro. Ik bestel naast mijn pizza een 'white wine spritzer', iets wat -heb ik mij laten vertellen- erg geliefd is onder de lokale bevolking na een hete dag. De serveerster kijkt me verward aan. Wat volgt is een lang verhaal over hoe ze geen spritzer hebben, wél kan ze water en wijn naar de tafel brengen er kan er dan een spritzer gemaakt worden. Ik stem toe. Als het water arriveerd reik ik uit naar het flesje. Ik krijg nét geen tik op mijn handen: nono, I will do! Roept de serveerster uit. OK.

Later lopen we naar huis, door een verlaten Constanta. Hier valt het pas echt goed op wat er allemaal mis is in dit land. Dat wil zeggen, dat het een arm land is heb je meteen door. Maar in Bucharest kan je het toch niet helemaal benamen. Hier wemelt het echter van de daklozen, straathonden en -katten. Zelfs straatkittens: rondom een elektriciteitshuisje zat een heel nest verzameld. Ik kijk mijn ogen uit en hoor een harde knal achter me. De man die ik eerder op zijn 'scootmobiel' (een veredelde rolstoel met stuur) zag voorbijschuren, valt om. De man maakt geen aanstalten tot opstaan en we schieten snel te hulp. Wat ontredderd sjorren we aan zijn karretje. De man zit echter nog ferm in rijpositie, maar dan horizontaal. 'Die man moet écht bewegen!' merkt een van mijn reisgenoten op.

Uit het karretje valt nu echter het plankje-met-kussentje waarop hij zat, doordrenkt in vocht. Het stinkt enorm. Inmiddels komt een hele schare dakloze mensen toegesnelt om de ouwe weer in het zadel te helpen. Één van de mannen vraagt om assistentie, iemand schiet te hulp. De man wordt weer in zijn kar geplaatst, maar niet voor een mooi zicht op zijn achterkant; een half afgezakte broek en bruine billetjes. Nerveus gegiechel is wellicht op zijn plaats, maar dat er in Europa nog mensen in zo'n toestand waar niet voor wordt gezorgd, is eigenlijk ook heel triest. We vervolgen onze weg naar huis, wassen onze handen in een fontijn, en kopen een fles wijn die naar de naam 'stierenbloed' luisterd.

Ik word een uur later al krabbend wakker en vervloek alle muggen op de kamer, ze moeten namelijk altijd mij hebben. Maakt niet uit of het Nederland, Hongarije of Roemenië is, ik ben altijd de klos. Ik weet niet welk criterium de 'lekkerheid' van bloed bepaald, ik weet zeker dat ik als hoogste uit de bus kom. In een wereld waar Twilight echt was, was ik allang omgelegd. Of vampier. Of ik zou daten met Edward Cullen. Een onrustige nacht volgt en ik zit om negen uur rechtop in bed. Alles jeukt. Ook mijn gezicht. Ik loop naar de spiegel om de schade te bekijken, maar wat ik toen zag sloeg alles. Mijn gezicht en nek worden bedekt door tientallen bulten. Ik zie er een beetje uit als een mutant.

Als de wiedeweerga haast ik me naar de apotheek, waar ik een antimuggenspray koop én een duister smeersel wat tegen de beten moet helpen. Verder begeef ik me liever niet in het openbaar, want ik zie er een beetje eng uit. Wel ga ik nog even naar het strand, want het zilte water helpt vast tegen de beten. Ik neem een duik, dartel wat rond in de heldere Zwarte Zee en begeef me weer richting het hostel, waar ik de eigenaar, Alin, tegenkom. “Ah no! I think it is zeh Jellyfisch!” roept hij uit. “Just sit in the sun for a day, then tomorrow it will be gone.” is zijn tip. Mooi is dat. Ik ben inmiddels zo rood als een kreeft, maar ik geef niet op.