wasdag

Varna is mooi. Zo mooi, dat ik geen tijd heb gevonden voor een update in de blogosphere. Vandaag is het echter wasdag, want ik heb geen schoon ondergoed meer. En het beetje kleding wat -als enige- nog niet “écht te vies is om nog aan te trekken” is niet echt praktisch. Dus terwijl ik kijk hoe mijn bonte collectie kleding rondjes draait in de wasmachine, is er tijd om te schrijven. En aardbeien te eten. Want op de markt koop je hier van de zigeuners voor een omgerekende euro bijna één kilo aardbeien. Die natuurlijk veel lekkerder zijn dan de Nederlandse waterbommetjes.

Gister ben ik uit eten geweest met de enige andere gast in het hostel en de beheerders. De enige andere gast is een Nederlander. Stom toeval. Ik moet zeggen dat het stiekem wel weer even fijn was om Nederlands te praten, en al helemaal met iemand met min of meer dezelfde achtergrond en/of hetzelfde perspectief: we komen immers beide uit een rijk westers land. Het eten was heerlijk: Bulgaarse kaas is echt ontzettend lekker. Het is een soort verse feta, maar niet zo zoutig en ook niet zo hard. Omgerekend was ik een kleine drie euro kwijt voor een maal en een drankje. Het blijft belachelijk.

Ik heb weer een nieuwe handdoek gekocht. Na mijn badlaken in Boekarest te laten liggen, heb ik mijn tweede en laatste handdoek in Constanta aan de waslijn laten hangen. Gelukkig is er hier een mooie oplossing voor: tweedehandswinkels zijn hier booming business. Je koopt de kleding per kilo. Dus een groot badlaken à 600 gram was 2 euro. Ook hebben ze hier een "outlet" voor merkkleding geproduceerd in Bulgarije. Oftewel: alles van merken als Adidas, Diesel, H&M en Zara voor een habbekrats. Ik kwam er zelfs een jurkje van de Hema tegen.

Ook zag ik gister voor het eerst iets verkeerd gaan in het verkeer. Ze rijden hier als idioten, maar het scheen toch altijd maar net goed te gaan. Gister dus net niet: iemand op een scooter (zonder helm) werd geschept door een oude jaren-tachtig-BMW (zonder gordel om). Ik sloeg spontaan een kruisje, want dat doet iedereen hier als het verkeerszaken betreft, maar dit bleek niet nodig. De man (zonder helm) kruipt onder zijn scooter vandaan en begint te schelden en te tieren -althans, dat denk ik- tegen de man in de auto (zonder gordel). Om hun heen komt het verkeer weer op gang.

Morgen reis ik weer naar het binnenland: vanaf dan zit ik 4 dagen in Sofia. Natuurlijk had ik voor deze reis (één van de vele binnenlandse treinen op het traject Varna – Sofia) een reservering nodig. Ik weet niet wat het is met die Oost-Europese obsessie voor reserveringen: in alle treinen die ik tot nu toe nam was ik vrijwel de enige. Maar ik moest écht een reservering hebben, dit was ábsoluut nodig. Met dit in het achterhoofd wandelde ik dus naar het treinstation van Varna en ging naar een 'ticket office' en deelde mee dat ik graag naar Sofia wou. Op acht juni. Om kwart voor acht. Het vrouwtje achter de balie (met gouden tand) kijkt me boos aan. “Ja, dáárvoor moet je bij de ticket désk zijn!”. Oh, wat dom van mij.

Zonder klagen begeef ik me naar de ticket désk en ga in de rij staan. Dit gaat snel, want zodra de baliejuffrouw het wisselgeld door een openingetje naar buiten smijt, begint ze alvast de volgende te helpen. Over de rug van het meisje voor mij kom ik dus weer met hetzelfde verzoek: een reservering naar Sofia. Acht juni. 07.45. “Ticket? Today?” is daarop het antwoord. Ze heeft het dus niet begrepen. Ik herhaal licht schreeuwend (want dan snapt ze me vast wél) mijn verzoek en schrijf in de kaft van mijn boek: SOFIA 8/6/11 07.45. “Oh, maar voor een reservering moet je bij het loket “reserveringen” zijn! God-ver-dorie. Ik loop drie rondjes door het station en vind uiteindelijk het goeie loket. Ik ben te moe om te vragen en laat de kaft van mijn boek zien. Gelukkig snapt deze dame het wel en voor 3,30 Lev heb ik een reservering.

Het is jammer en tijdrovend dat je voor elk dingetje naar een ander loket of winkeltje moet. Misschien is dit een overblijfsel van het communisme: om iedereen een baan te bezorgen, zorgen we gewoon dat we vier soorten loketten hebben voor treinkaartjes (om over OV nog maar te zwijgen). En als mensen dagelijkse boodschappen doen, zorgen we dat ze naar minstens vier verschillende winkels moeten! Het concept van de Supermarkt is hier nog niet echt aangeslagen. Ze noemen zichzelf wel supermarkt, maar het zijn meer veredelde kiosken.

Maar ja, leuk is het wel. Je maakt nog eens wat mee. Stiekem vind ik dat net zo leuk als de omgeving van een plek: het dagelijks leven van de mensen die er wonen. Ik heb stilzwijgend een obsessie ontwikkeld voor buitenlandse supermarkten en drogisterijen. De onzin die je er kan kopen die je bij ons niet hebt. Hoe sommige dingen goedkoper zijn, en andere juist weer flink duurder: ik vind het allemaal reuze interessant. Hoe mensen hier alleen maar instant koffie drinken. Dat is misschien nog wel het grootste vraagstuk: waarom? Zelfs op de kaart van espressobars staat er 'nescafé' op de kaart. En daarmee wordt de poederkoffie bedoelt. Dat vind ik dan, zeker als barista, echt tenenkrommend. Ik heb er vrede mee dat het -vooral in dit deel van Europa- gezien wordt als het thuisalternatief voor koffie. Het raarste vind ik dan nog dat je hier óók op elke hoek van de straat een “koffee shop” hebt. Een winkel waar je een groot assortiment aan verse bonen kan kopen. Maar als je naar een espressobar gaat, wáárom zou je instant koffie bestellen? Levert mij wel weer een voordeel op: een echte cappuccino is goedkoper. Op de toeristische boulevard betaal je in een koffiehuis omgerekend 1,20 voor een cappuccino.

Ik heb wel weer zin om morgen naar Sofia te gaan, zo'n “großstadt” (er is écht geen Nederlandse term die zo mooi omschrijft wat ik bedoel als dit) heeft toch zeker z'n charme. En de geschiedenis, doorgaans. Maar ook maak ik nu alweer enthousiast plannen voor de eerstvolgende zee die ik tegenkom: bij het Albanische plaatsje Sarande, dicht tegen de grens van Griekenland aan. Uitzicht op het Griekse eiland Corfu. Ik heb er nu al zin in.