In de bus naar Tirana. Ik kijk opzij. Ik zie op een flatgebouw dat overduidelijk uit communistische tijden komt, in een groot lettertype “American Construction” staan. Aan de andere kant zie ik de prachtige bergen.
In dit deel van Europa is men geobsedeerd door Westerse Dingen. In Sofia zijn meer McDonaldsen dan in Amsterdam. Toch typisch. Niet, vind de Bulgaarse student die ik erover spreek. Het is voor hun een onderdeel van 'verwesterlijking': omdat ze in het proces door hun communistische verleden zoveel achterstand hebben opgelopen in vergelijking met -bijvoorbeeld- ons land, grijpen ze elke kans te verwesteren aan. American Constructions, Starbucks, McDonalds, Aldo... In de gemiddelde balkanstad zijn meer Amerikaanse ketens dan in Nederland. Maar voor hun is het nog altijd een teken van vrijheid: de prachtige kapitalistische wereld zijn ze binnengetreden met als schoolvoorbeeld McDonalds.
Zelf heb ik inmiddels een voorliefde voor andere ketens ontwikkeld. Met name Fornetti, daar ben ik helemaal weg van. Zo ver ik weet niet in Nederland te krijgen. Misschien in Duitsland. Ik at het voor het eerst in Budapest, twee jaar geleden. Verder dacht ik er niet echt meer aan. In Bucharest kwam ik echter mijn vrienden van Fornetti weer tegen: kleine bladerdeegsnacks in allerlei smaken. Witte kaas, gele kaas, appel, kers, pizza, vanille. Met name de smaak “witte kaas” heeft mijn hart veroverd. En voor de lokale equivalent van een halve euro heb je 100 gram van deze lekkernijen, warm.
Inmiddels rijden we in de bergen. Dit is iets waar ik toch echt nooit aan kan wennen, de slecht onderhouden landweggetjes die door de bergen slalommen. De chauffeurs die er doorheen scheuren. Ik zit aan mijn stoel genageld. Het is twee uur 's nachts, maar ik kan de slaap niet vatten. Gelukkig zijn vandaag de wegen goed verlicht: het is bijna volle maan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten