why so serious?

Gister was mijn eerste werkdag in het hostel. Er was me gevraagd of ik misschien iets langer wilde blijven als medewerker. Ach ja, Saranda is fantastisch, dus waarom niet. De eigenaar draagt heel veel zorg voor de kwaliteit van het verblijf, met als gevolg dat alles me haarfijn uitgelegd word. Maar dan ook alles. Hoe je een vloer dweilt, hoe je een bed opmaakt, hoe je een douche schoonmaakt. Op mijn constante “ja, ik snap best hoe ik ..... moet doen” gaat hij niet in. Maar ja, het is hem vergeven. Morgenavond vertrekt hij naar Tirana voor twee dagen: ik ben dan dus de baas. Vind ik erg leuk. In een hostel werken is stilletjes een soort van droom voor me, dus dit is een kans die ik aangrijp. Ik krijg een kijkje achter de schermen hoe het er bij Hostelworld.com aan toegaat als hostel. De kant van backpacker ken ik maar al te goed, dus ik ben razend benieuwd! Het is een beetje treurig. De backpackerssite is heel flashy en aanlokkelijk, die voor de hostels een stuk minder. Een saaie boel. Nu weet ik wel hoe het hele proces eruitziet. Score!

Na Saranda moet ik dus vrijwel meteen door naar Sarajevo, omdat mijn wederhelft me dan komt bijstaan. Hoe, dat is nog de vraag. Logischerwijs zou je door Montenegro reizen, langs de kust. Alleen in dit land werkt dit niet zo. Dan moet ik terug naar Tirana (slalommend door de bergen, acht uur lang), van Tirana naar de grens, met een minibus de grens over en vanaf daar kan ik verder reizen langs de kust. Een andere optie die ik overweeg is via Griekenland: via Saranda zit je zo in Griekenland, en vanaf hier direct (dus zonder onlogische omweg via de hoofdstad) naar de grotere steden als Thessaloniki en Athene reizen. Het is alleen nog meer uit de richting, maar meer in de bewoonde wereld. Jammer is dan weer dat door alle crises in Griekenland alle internationale treinen zijn opgeheven, en mijn achterste inmiddels een trauma heeft opgelopen aan de jaren-tachtig-mercedesbussen die hier de standaard zijn.

Hoe ik er kom, is me dus nog even onduidelijk. Misschien waag ik me aan een nachtbus naar Athene, om vervolgens in anderhalve dag de hele Balkan door te reizen. Of ik ga gewoon naar Tirana, in de hoop daar naar Budva te kunnen geraken en de befaamde Balkan Express naar Sarajevo te kunnen nemen. Misschien hebben ze inmiddels een buslijn Tirana – Sarajevo opgesteld. Maar ik denk het niet.

In Saranda beginnen ze me inmiddels te kennen. Één van de strandtenten (zo'n typische: palmboompjes, rieten hutjes, luie stoelen) begint alvast melk te stomen voor mijn dagelijkse cappuccino als ik eraan kom. Dat vind ik misschien nog wel het lekkerste aan dit weekje rust: een uur lang luieren onder een palmboom met een goeie bak koffie en een boek. Naar muziek luisteren. Helaas is vandaag mijn hoofdtelefoon kapot gegaan, en ik heb echt geen flauw benul waar ik er hier eentje zou kunnen kopen. Dus ik luister nu alles door één oortje, nogal irritant als er asociaal harde strandmuziek (cocojumbo, vamos à la playa) opstaat. Maarja, ik hou mezelf maar voor dat er mensen zijn die het vele malen slechter hebben dan ik, want niet iedereen spendeert zijn dag met het eten van Byrek (of burek, börek, bypek, welke variant je het meest aanspreekt) met spinazie, cappuccino's drinken onder palmbomen, honderden bladzijden lezen en in de azuurblauwe Ionische zee zwemmen. Mijn leven is zwaar.

'De baas' wil dat ik me vooral niet teveel uitsloof. Als ik één bed verschoon, neemt hij het meteen van me over onder het mom 'ik wil niet dat dit teveel als werk voor je voelt'. Ok, prima. Ik lees nog een uurtje, en als hij niet kijkt maak ik toch snel de badkamer schoon en hang ik een was op. Want ik houd niet van half werk. Dan is het tijd voor mijn dagelijkse zwemsessie en begeef ik me naar het strand. Zo maak ik een beetje mijn dagen vol hier, en wacht ik vol smart op een mailtje van een medereiziger (de japanner uit Tirana), want we hebben het plan opgevat komende week samen naar Noord-Albanië te trekken en daar misschien te gaan couchsurfen. Of dit doorgaat, geen idee. Hij is een ontzettende lolbroek en vrijwel nooit serieus, dit in combinatie met het ellendige “Aziatische Engels” zorgt ervoor dat ik zijn mailtjes nooit snap. Maar ja, hij sluit ze standaard af met een aanstekelijk “why so serious?”, wat me standaard aan een recente hit van 'Pink' doet denken. Ik heb dit nummer ook al dagen in mijn hoofd, tot bedroevenis van mijn omgeving (want ik ken de tekst niet).

Ik heb nog vier dagen in Saranda. Ik denk dat ik die maar luierend door breng, zodat ik weer helemaal opgeladen ben zodra ik mijn reis (wellicht met een licht alcoholistische Japanner) vervolg op weg naar Sarajevo om daar weer een stukje dichter bij Het Vaderland te komen: een Nederlandse Reisgenote!